Το αγκάθι

Πρωινά λαχανιασμένα rendez vous ματαιωμένα δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω κόμπο δένεις κόμπο λύνω στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω στην αστροφεγγιά σε χάνω Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα ίσως ποτέ του δεν θα μάθει τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα τι μέλι κρύβει το αγκάθι Στου Απρίλη τις ταράτσες ονειροπαρμένες φάτσες σκάβουν στη σιωπή λαγούμι με τσιγάρο και με ρούμι σαν φαντάροι απολυμένοι που κανείς δε περιμένει Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα ίσως ποτέ του δεν θα μάθει τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα τι μέλι κρύβει το αγκάθι Μόρτισσα καραμελάτη τσακιστή και μυρωδάτη με κερνάει σαν νυχτώνει του έρωτά της το αφιόνι κρύβει η νύχτα το μαχαίρι και μας παίρνει απ' το χέρι